viernes, 24 de junio de 2011

Olvidando los momentos
Recordando aquellos días,
Planteándome los efectos,
Y Sanando mis heridas.

Caminando poco a poco,
Esperando para volver atrás,
descubriendo que no habrá modo,
De que sea más que un quizás.

Perdiéndome en un abismo,
en el cual no encuentro el fondo
Conociendo del mismo modo,
Que este esta repleto de oro.

El oro más precioso,
que jamás puedas imaginar,
pues en lo más oscuro,
este, empieza a brillar.

Me ilumina ahora que estoy sola,
Quizás me haga reinventar
La historia ajena a esta otra,
La que una vez, me hizo bailar.

Es reconfortable saber,
que este me iluminará cuando caiga,
Así podré ver,
como se desvanece lo que me ataca.

La soledad se alejará,
Y sé bien que volveré a levantarme,
Y la gente así verá,
Que he conseguido liberarme.

No todo se pierde,
cuando termina una etapa,
Pues no siempre la razon entiende.
Y haí cosas, que se le escapan.

(Dedicado a todos los profesores del C.E.I.P sobrada y por supuesto, a mis compañeros de 6º A y B, os quiero.)

2 comentarios:

  1. María you are the best pupil writer I ever had. It´s an enormous pleasure read your compositions and watch your amazing videos.Thanks for sharing your creations!!! We´ve learnt a lot with your blogs!!!
    We´ll never forget you!!!
    We wish you all the best!!! You´re great!!!
    This end means a lot of new and unforgettable experiences for you, and that´s because we´re glad!
    We miss you,too! But that´s life!
    Thanks for this beautiful dedication!!!
    Keep on publishing and keep on rockin´ !

    ResponderEliminar
  2. María, segue a escribir asi. Deixasnos, que é parte do teu crecemento, pero sempre agardaremos polas túas novas publicacións. Foi un pracer contar contigo como alumna. Os meus parabéns e mellores desexos! Esperarei impaciente por un novo poema.

    ResponderEliminar

Datos personales